Ze hebben geen melk in huis. Luck Dankers (36) en zijn vriendin Elle Verhoeven (28) kopen het niet meer omdat ze eigenlijk altijd overhielden. Zelf drinken ze hun koffie zwart. Maar geen nood, wanneer een gast tóch om een wolkje in de koffie vraagt: Elle stapt naar buiten, klopt bij een buurvrouw aan en komt met een pak aanlopen. ,,Dit is een mooi voorbeeld van hoe het hier gaat”, zegt ze.

Ze wonen nog maar pas in de tiny houses op De Hopman, het voormalige scoutingterrein in Aarle-Rixtel, maar de saamhorigheid is van meet af groot. De nieuwe bewoners helpen als het nodig is, maken soms een praatje en lenen spullen aan elkaar uit. Elle: ,,Je hoeft geen tien kruiwagens te hebben, wanneer twee eigenlijk ook wel voldoende is.”

De gemoedelijkheid hoort een beetje bij het idealisme waarmee het project ooit is begonnen. De tiny houses zijn betaalbaar, duurzaam en energie-neutraal gebouwd. De opstelling van de woningen en de gemeenschappelijke tuin aan de voorkant zorgen al bijna automatisch voor een gevoel van sociale controle. Toch is er genoeg privacy. Aan de achterkant van de huizen bijvoorbeeld zijn verrassend ruim bemeten achtertuinen. Luck: ,,Ze zijn vrijstaand, dat zorgt er ook voor dat je echt niet snel de buren hoort.”

Behoorlijke dosis weerstand

Aanvankelijk stuitten de initiatiefnemers op behoorlijke dosis weerstand. Banken waren bijvoorbeeld terughoudend met het verstrekken van een hypotheek vanwege de tijdelijkheid van de woningen, buurtbewoners reageerden argwanend. Zo duurde het meer dan drie jaar voordat ze eindelijk groen licht hadden.   ,,Het was een spel tussen bank, bouwer en gemeente. Maar we laten ons bij tegenslag niet zomaar afremmen. De gemeente heeft meegeholpen. We hebben een erfpacht afgesproken van vijftien jaar, plus de garantie dat we daarna nog tien jaar ergens binnen de gemeentegrenzen kunnen staan. Dat is geen probleem, de huizen zijn gemaakt om te worden verplaatst.”

Nu de kleinschalige woningen er eenmaal staan, is de scepsis wel verdwenen. Luck, met een grijns: ,,Dit is niet alleen voor geitenwollen sokken weggelegd, iederéén kan hier wonen. Je kunt geen betere afspiegeling van de samenleving tegenkomen als hier. We hebben iemand die bij het UWV werkt, op een basisschool, in de verpleging, wij zijn ondernemers. Kennissen, vrienden of familie zeggen: als ik dít had geweten, had ik ook wel mee willen doen.” Hij krijgt regelmatig vragen binnen van mensen die ook een dergelijk project willen opstarten. ,,Ik ben nu ook in gesprek met een woningbouwvereniging  voor honderd tiny houses in het stedelijk gebied.”

Jan Ottens, de man die vijf à zes natuurdorpen ter grootte van 500 tot 600 hectare met in totaal 10.000 tiny houses, heeft nog niet bij hem aangeklopt. ,,Of zijn plan realistisch is? Waarom niet”, zegt Luck. ,,Ik vraag me wel af: waarom zoek je het zo ver in het landelijk gebied? Een terrein met oude woningen die moeten worden afgebroken is ook geschikt.”

Elle: ,,We denken dat dit de toekomst is qua wonen.” Luck: ,,De woonlasten zijn laag. Dit huis kostte 120.000 euro en omdat ik mijn huis in Brandevoort goed heb kunnen verkoop leef ik bijna lastenvrij. Mijn zorgverzekering is de grootste kostenpost. Dat geeft je vrijheid om keuzes te maken om bijvoorbeeld een dag in de week minder te werken of in ons geval opdrachten aan te nemen waar we achterstaan. Dat geeft weer ruimte om iets in de maatschappij te betekenen.”

*Bron: